Jedną z odmian piłki siatkowej jest siatkówka na siedząco. Tak samo jak w przypadku piłki tradycyjnej, tutaj również jest to zespołowa gra sportowa. Wymyślono ją po to, aby osoby niepełnosprawne tez mogły uprawiać tą dyscyplinę sportową. Powstała dzięki dodaniu do siatkówki elementów zaczerpniętych z wywodzącej się z Niemiec gry sitzball. Na samym początku grano w piłkę na siedząco tylko dla własnych przyjemności. Dziś a dokładniej od 1980 roku, jest to jedna z dyscyplin sportowych jakie rozgrywane są na paraolimpiadach. W dzisiejszych czasach w ponad sześćdziesięciu krajach uprawiana jest siatkówka na siedząco. Za kilka lat, w jeszcze większej liczbie krajów ten sport będzie popularny. Jak gra się w siatkówkę na siedząco? Zasady gry w siatkówkę na siedząco są bardzo zbliżone do zasad siatkówki tradycyjnej. Mecz grany jest do trzech setów. Wygrywa go ta drużyna która wygra dwa sety. Każdy set jest wygrany wówczas, kiedy pierwsza drużyna zdobędzie 25 punktów i ma dwupunktowa przewagę nad przeciwnikami. Co najważniejsze piłkę możemy odbijać każdą częścią ciała. jest to spore ułatwienie i dzięki temu mogą w ta grę grać wszyscy niepełnosprawni miłośnicy siatkówki. Boisko do siatkówki na siedząco ma wymiary 10 na 6 metrów. Każde z pół dzieli linia środkowa. Dwie drużyny. Zawsze do gry stają dwie różne drużyny. Każda z nich składa się z sześciu zawodników i sześciu rezerwowych. Razem w drużynie jest dwanaście osób. Zawodnicy poszczególnych grup muszą mieć na sobie takie same koszulki. Jest to znak rozpoznawczy dla ich drużyny. Zawodnik rezerwowy wchodzi do gry, w momencie kiedy zmiana zostanie zgłoszona sekretarzowi zawodów. Można takiej zmiany dokonać w czasie przerwy w grze. Maksymalnie w każdym secie można zmienić zawodników sześć razy. Co najważniejsze każdy zawodnik, który już raz zszedł z boiska może na nie powrócić. Gra w piłkę siatkową na siedząco jest trochę bardziej skomplikowana niż ta tradycyjna. Zawodnicy są niepełnosprawni i maja ograniczenia ruchowe. Mimo ich braków udaje im się rozgrywać bardzo dobrej jakości mecze. Taka postawa zasługuje na podziw. Warto ją pielęgnować i rozwijać na większą skalę, aby osoby niepełnosprawne nie czuły się wykluczone ze środowiska. Też należy im się jakaś przyjemność od życia.
